Jan van Kampen
Hallo? Is daar iemand?
Als ik aan grenzen denk, denk ik aan mijn zolderkamertje waar ik als kind sliep. Om 20:00 moest ik naar bed, maar eigenlijk wilde ik dat natuurlijk nooit. Op een dag zag ik uit het raam een lampje knipperen vanuit een andere zolderkamer, een blok verderop. Ik riep m’n vader, en hij zei dat het misschien wel morsecode was. We gingen terug knipperen. Uiteindelijk bleek het Laura te zijn, een buurmeisje, die een paar groepen hoger zat op school. Zij had tijdens geschiedenis geleerd wat morsecode was, en wilde zien of iemand op haar oproep reageert.
Atelierbezoek 04.04.23
Toen ik kind was, waren er geen mobiele telefoons, internet of andere manieren om als kind vanuit bed te communiceren met iemand 50 meter verderop. Laura leerde me het alfabet door het op te schrijven op een blaadje, en zo konden we (heel traag) met elkaar communiceren als we eigenlijk moesten gaan slapen. De grens van afstand was weggenomen. De grens van op tijd naar bed gaan werd opgerekt.
Ervaring voor bezoeker
Ik wil bezoekers van Klifhanger laten ervaren wat ik ook ervaarde die eerste nacht. In de verte, aan de overkant van een weiland, knippert een lampje. Je weet niet wat het is, of wie het is. Maar je ziet ook een vreemd apparaat staan, gemaakt van oude telefoons, faxen en typemachines. Door alle lampjes, knopjes en pluimpjes rook word je er naar toe getrokken. Op een schermpje zie je hoe de knippering van het lampje aan de overkant wordt omgezet in letters.